Ik begon m'n reis heel logisch: nog langer in bed blijven met lisa dan gepland. We stonden op en ik moest nog van alle doen: vliegtickets uitprinten, adres van t hostel opzoeken en mijn tas nog inpakken. M'n koffie werd kouder, papa en mam al aan tafel, Lisa douchen, en om half tien nog maar een tweede kop koffie. Uiteindelijk vertrokken we een half uur later dan gepland, half elf, terwijl de wekker toch al om klwart over acht was gegaan. Ik was tot het eind nog aan het knullen met het heuptasje en de slaapzak en hoopte dat ik uiteindelijk toch nog de slaapzak van arie kon lenen. En dat kon. Gelukkig had Arie nog net mijn smsje gelezen voordatwe weggingen. Arie nog slaperig, gaf me zijn slaapzak mee toen we langs reden, samen met een banaan, een Russisch woordenboekje met een krabbel en hun beste wensen, en een goeie knuffel. Na ook nog lang uitzwaaien zal ik dit bijna dramatische afscheid, en hun hulp, met een erg belangrijk deel van mijn voorbereiding en een aantal veel te gullen giften, nooit vergeten.
Op het vliegtveld hebben we wat gedronken en was het gezellig maar was de sfeer ook wat gespannen. Pap liep wat rond en te kijken naar dingen die hij waarschijnlijk helemaal niet interessant vond en per direct weer zou vergeten, m'n moeder probeerde wat strenger dan normaal nog wat dingen door te nemen, m'n zusje was wat stiller en keek me aan en lisa zei ook niet veel meer.
Daarna zijn we naar de incheckbalie gelopen, na wat heen en weer foto's gemaakt te hebben, een grouphug aan mekaar gegeven te hebben, heb ik van iedereen apart even goed afscheid kunnen nemen. Om inn mijn eentje weg te lopen voelde toch wel vreemd.. een mengeling van vreugde, energie en toch ook wel verlies (en spanning). Toen ik op de roltrap stapte merkte ik dat ik toch bijna tranen in mijn ogen kreeg.. van mijn geweldige familie en Lisa, die me toch zo enorm geholpen en gesteund hebben en zop dichtbij me staan. In hun warmte en familie- (en vriendin) kracht.

Nu zit ik in het vliegtuig, overal Russisch om mij heen. Russisch is een mooie taal, zangerig, fluisterig, iets arabisch achtig, het kabbelt als een beekje, maar waar arabisch een beekje in een rotsachtige woestijn is, is Russisch een fris beekje in de bergen, langs groene gewassen. Naast mij zit een jongen man met een paars geruit overhemd die een jonge zakenman kan zijn, of de zoin van een zakenman. Hij werd nogal nerveus toen bet vliegtuig begon op te stijgen en zar de hele tijd aan zijn dienblad te friemelen en naar buiten te kijken. Terwijl hij bladert door een van de tijdschriften die voor je in de rug van de stoel zitten, moet hij telkens lachen om foto's van dure horloges of ringen als reclame, en van reclame over de vliegtuigmaatschappij. Wat daar nou zo grappig aan is.. Geen idee.
De waarheid in de natuur zegt dat wij mensen geen vrije wil hebben, gewoon robots sijn, een schakeltje in het systeem.
Maar in de ervaring, in het gebruik, in de praktijk, hebben wij vrije wil als wij moeten kiezen. We hebben niets aan het feit dat onze keus vast ligt, we kunnen dat op dat moment niet gebruiken. We moeten kiezen en niemand zegt ons wat me moeten kiezen. Als we onszelf echt de tijd voor een keuze geven, dan hebben wij niks aan natuurwetten en het determinisme, dan is het onze keuze, en dan moeten we het zelf doen.